پر از گل

میخوابم وسطش

به آسمون خیره میشم

 نفس عمیق می کشم

 چشمامو میبندم

خودم می مونم با خدای خودم

منتظر هیچ اتفاقی نیستم منتظر هیچ کس نیستم تا یک

ساعت اصلا تا آخر عمر

 کاری برای انجام دادن ندارم که الان تو فکرش باشم

 هیچ صدایی توی سرم نیست که منو یاده کارام و

گذشته و آینده بندازه

 باد ملایمی به صورتم میخوره

این آرزوی کوچیک یه رویاست

مکانش اشکال نداره

کاش فکرا از سرم بره بیرون

دختری در غروبِ رنجیدن

سایه های تنفسی مسموم

وزن دستی که مشت می کوبید

روی حسی همیشه نامعلوم

دفتر خاطرات خود را بست

کنج دیوار زل زدن هایش

حس یک حادثه تِکانش داد

با نفس های گاه و بی گاهش

باز هم گشود دفتر را

دفتری خط به خط پَلاسیده

اشکهایی که از سر حَسرت

روی هر سطر و واژه ماسیده

مُشتزن دوباره دستش را

مشتی از ضربه های سنگین کرد

قطره های تنفری مزمن

صحنه ی جرم را رنگین کرد

زخم آن روزها ورم کرده

چرک یک انزوای خیس آلود

خس خس سینه ای سپر شده را

زیر تقدیر لحظه ها فرسود

محفلِ سرد خاطرات نسوز

توی دست اجاق رسوایی

زیر خاکستر هزار احساس

گرم و پیدا هنوز شیدایی

دخترک خنده های تلخش را

روی گل بوته های لب آورد

نم نمک واژه واژه ی اسمی

بر تنش شعله های تب آورد

از میان تمام دلتنگی

یاد لبخندهای او افتاد

روح آن لحظه ها بر او تابید

گرمِ نجوای یک ترانه ی شاد:

فصل ما فصل با تو بودن ها

فصل تقدیر عشق های بلند

فصل مردی برای کل فصول

فصل چشم آهوان ابروکمند

دخترک غرق زمزمه پیچید

کنج آن لحظه ای که شیرین بود

همه اندوه او به یک طرف و